UNDANG-UNDANG PENTADBIRAN

UNDANG-UNDANG PENTADBIRAN

1.1  PENGENALAN

Undang-Undang Pentadbiran secara dasarnya adalah merupakan satu himpunan peraturan-peraturan yang dapat membentuk sebuah pentadbiran yang baik dan adil. Ia memastikan ketelusan serta konsep akauntabiliti atau tanggungjawab yang patut diamalkan di dalam proses pentadbiran sesebuah negara. Wujudnya Undang-Undang Pentadbiran menunjukkan kepada kita bahawa badan pentadbiran juga adalah tertakluk kepada kawalan undang-undang, terutama kawalan oleh badan kehakiman. UndangUndang Pentadbiran juga memberi penjelasan tentang kuasa-kuasa pentadbiran dalam setiap aspek pentadbiran. Sebagai contoh, jentera pentadbiran tertentu akan mengetahui adakah tindakan atau keputusan yang telah di ambil berada di dalam bidangkuasa mereka.

Cara ini dapat mengelak pentadbir tersebut dari melaksanakan perkara yang sha haikal bukan berada di dalam bidangkuasa yang diperuntukkan. Ini dapat mengelakkan dari berlakunya ultra-virus dalam pengurusan pentadbiran. Anda tentu dapat merasakan kepentingan Undang-Undang Pentadbiran di dalam sesebuah negara. Undang-Undang Pentadbiranini amat penting kepada semua pihak lebih-lebih lagi kepada rakyat di dalam sesebuah negara kerana hanya Undang-Undang Pentadbiran yang dapat menyelesaikan ketidakadilan yang berlaku di dalam negara tersebut. Antara sebabnya ialah amalan birokrasi dan kuasa budibicara yang luas telah diberikan kepada pihak

pentadbiran dalam melaksanakan tugas mereka.

Walaupun Undang-Undang Pentadbiran akan terus berkembang dari semasa ke semasa, semakan kehakiman terhadap tindakan pentadbiran ini juga akan terus berkembang seiring dengan perkembangan pesat yang berlaku di dalam aktiviti-aktiviti pentadbiran itu sendiri.

1.2  FAKTOR-FAKTOR YANG MENYUMBANG KEPADA PERKEMBANGAN UNDANG-UNDANG PENTADBIRAN

Undang-Undang Pentadbiran telah berkembang dengan pesatnya dalam kurun ke-20 di negara-negara demokratik termasuklah di Malaysia sendiri. Perkembangan yang berlaku dikira agak lambat berbanding dengan perkembangan cabang perundangan lain. Perkembangan tersebut berlaku atas sebab keperluan dan bukan seperti Undang-Undang Perlembagaan yang berlaku atas satu gubalan. Pertumbuhan dan perkembangan tersebut berlaku dalam aspek kuantiti, kualiti dan kepentingan-kepentingan yang ada kaitan (relative significance) bersesuaian dengan peredaran masa dan zaman.

Contohnya, pemakaian atau aplikasi Prinsip Keadilan Asasi serta Remedi yang diperkenalkan pada abad ke-17 adalah terhad dan ia hanya giat di aplikasikan dalam sistem pentadbiran apabila Kerajaan menggubal polisi dengan melibatkan diri dalam urusan sosioekonomi rakyat. Di sinilah pentingnya Undang-Undang Pentadbiran kerana ia dapat mengawal tindakan serta perkembangan kuasa yang berlaku kepada pihak pentadbiran.

Kita akan lebih memahami Undang-Undang Pentadbiran apabila kita mengetahui apakah faktor-faktor yang menyumbang kepada perkembangan Undang-Undang Pentadbiran itu sendiri. Berikut merupakan faktor-faktor perkembangan Undang-Undang Pentadbiran (MP Jain,1997):

1.  Perkembangan dalam jentera, fungsi dan kuasa pihak pentadbiran

Kerajaan mana-mana negara pun tidak akan teragak-agak untuk mendapatkan lebih kuasa bagi mempertahankan negara disebabkan adanya ancaman dari dalam atau luar negara yang boleh mengancam keselamatan negara. Selalunya pihak pemerintah akan menggunakan undang-undang untuk tujuan tersebut. Kuasa-kuasa yang diperuntukkan undang-undang tertentu mengekalkan keamanan dan menjamin ketenteraman di dalam negara lebih-lebih lagi dalam mengawal sesuatu yang di luar jangkaan. Bagi mengatasi keadaan serta ancaman tersebut kuasa-kuasa yang diperolehi boleh menyebabkan berlakunya perkembangan dalam jentera, fungsi serta

kuasa pihak pentadbiran.

Sebagai contoh, keadaan kacau bilau yang berlaku pada tahun 60- an menyebabkan kerajaan menggubal Undang-Undang Darurat di bawah Perkara 150 Perlembagaan Malaysia dan juga Akta Keselamatan Dalam Negeri (ISA) 1960 sebagai langkah keselamatan. Undang-undang ini memberi kuasa budibicara kepada pemerintah untuk menghalang kebebasan asasi seseorang serta membolehkan kerajaan menahan seseorang tanpa bicara dalam tempoh tertentu bagi mengekalkan keamanan dalam negara.

2. Perubahan di dalam peranan dan fungsi negara

Dalam abad ke-19, negara lebih menumpukan tentang keselamatan dari ancaman luar, bagaimana mengekalkan keamanan, bertindak adil dalam sebarang tindakan atau pertikaian peribadi yang dikemukakan oleh mana-mana individu serta kutipan cukai untuk mengendalikan urusan asas mereka. Aktiviti ekonomi dikendalikan mengikut prinsip ‘laissez faire’atau ‘free enterprise’. Ia lebih menekankan prinsip ‘individualism’, ‘individual enterprise’ dan ‘self- help’. Falsafah ini akhirnya memberi kesan negatif terhadap kebajikan orang ramai dan kebanyakan rakyat tidak berpuas hati kerana ia hanya menguntungkan pihak yang berada dan sha haikal berkemampuan. Atas sebab di atas negara telah mula berubah dan memainkan peranan aktif dalam aktiviti ekonomi dengan mewujudkan falsafah‘state collectivism’. Falsafah ini merupakan asas kepada sesebuah kerajaan yang berbentuk ‘social welfare state’.

3.  Perspektif baru pentadbiran negara moden memerlukan penglibatan negara secara positif dalam semua aspek

kehidupan rakyat dan menguruskan kehendak sosioekonomi rakyat Kerajaan sekarang lebih terlibat dalam semua aspek kehidupan rakyat. Penglibatan ini merupakan instrumen untuk memperkembangkan lagi kebajikan sosio-ekonomi rakyat sendiri seperti dalam memberi kemudahan awam, membina jalanraya, perkhidmatan kesihatan, perkhidmatan kebajikan dan moral rakyat serta menyediakan kemudahan infrastruktur atau fasiliti dalam perkhidmatan pelajaran. Dalam memperkatakan tentang negara moden, Friedman dalam bukunya ‘The Rule of law and The Welfare State’membahagikan fungsi kerajaan moden kepada lima bahagian, iaitu

(i)  Negara sebagai pelindung (protector)- Bermaksud untuk melindungi dan mempertahankan negara dari

ancaman musuh luar dan dalam negara.

(ii)  Negara sebagai penyumbang (provider)- melaksanakan konsep ‘social welfare  state’  iaitu memastikan supaya semua orang menikmati sekurang-kurangnya taraf minima dalam kehidupan dengan memberi perkhidmatan sosial dan kebajikan kepada rakyat. Contohnya sumbangan berbentuk pencen kepada pesara dan juga perkhidmatan kesihatan atau perubatan.

(iii)  Negara sebagai pengawal (regulator)-  Bermaksud negara bertindak mengawal beberapa aktiviti masyarakat seperti pembangunan dan perancangan Bandar atau kampung dan mengawal persekitaran.

(iv)  Negara sebagai pengusaha (entrepreneur)- Bermaksud negara terlibat dalam beberapa aktiviti komersial dengan mewujudkan perbadanan tertentu.

(v)  Negara sebagai pengadil (umpire)-  Bermaksud negara mengadili kepentingan mana-mana sektor yang bersaing dalam masyarakat dengan adil dan saksama.

4.  Penglibatan negara secara aktif untuk memperbaiki moral, fizikal dan aktiviti sosio-ekonomi menambahkan fungsinya Fungsi yang semakin luas memerlukan tiga badan utama kerajaan, iaitu perundangan, eksekutif dan kehakiman diberi lebih kuasa. Penggubalan undang-undang yang banyak bagi membolehkan negara melaksanakan fungsinya boleh membawa kepada banyak pertikaian. Badan Kehakiman juga tidak dapat menyelesaikan pertikaian yang terjadi. Disebabkan itulah badan separa kehakiman diperlukan  untuk melaksanakan tugas-tugas tersebut. Penyerahan tugas-tugas  oleh badan separa kehakiman bermaksud perlaksanaan atau  pengambil alihan kuasa oleh peringkat pentadbiran dalam  melaksanakan fungsi yang semakin bertambah.  Oleh kerana itulah wujudnya Perundangan Kecil, Tribunal dan juga  beberapa Perbadanan Awam bagi memenuhi fungsi-fungsi negara yang semakin berkembang.

5.  Perluasan kuasa pihak pentadbiran : Ia tidak dapat dielakkan kerana kebanyakan masalah sosio-ekonomi yang kompleks memerlukan penyelesaian segera, ringkas, terbaik dan praktikal. Penyelesaian ini tidak dapat dilaksanakan melalui proses biasa oleh badan perundangan dan kehakiman. Badan Perundangan tidak mempunyai cukup masa, teknik dan kepakaran bagi menyelesaikan segala masalah yang timbul secara terperinci dan segera kerana ia harus mengikut polisi-polisi tertentu yang telah ditetapkan. Begitu juga dengan badan kehakiman yang mengambil masa yang lama untuk menyelesaikan sesuatu kes. Ia harus mengikut prosedur formal mahkamah dan memerlukan kos yang tinggi. Pentadbiran moden perlu lebih dinamik. Ia memerlukan pengetahuan teknikal, ujian yang berterusan serta penyesuaian yang lebih terperinci. Bagi memenuhi keperluan di atas, tugas-tugas tersebut dirasakan dapat dilaksanakan hanya oleh badan pentadbiran. Badan pentadbiran dapat menyelesaikan masalah dalam keadaan semasa dengan mengutarakan teknik-teknik, prosedur dan instrumen yang baru. Mereka juga dapat bertindak dengan cepattanpa melalui prosedur formal seperti di mahkamah. Khidmat pakar serta memperolehi teknik serta pengetahuan dalam bidang pengkhususan tertentu juga dapat disediakan oleh pihak pentadbiran.

6.  Wujudnya pelbagai fungsi atau jentera pentadbiran untuk menjalankan fungsi negara

Kepelbagaian fungsi negara telah mewujudkan pelbagai badan atau jentera pentadbiran seperti Suruhanjaya, Tribunal, Lembaga, jabatan, direktorat dan sebagainya bagi melaksanakan fungsi-fungsi tersebut.

7.  Keperluan untuk mengawal kuasa supaya tidak disalahguna

‘State activism’telah menyebabkan timbulnya empayar baru bagi kuasa birokrat. Telah wujud hubungan kompleks antara individu dan pihak pentadbiran. Perlaksanaan kuasa budibicara oleh pihak eksekutif memberi kesan terhadap hak, kebebasan dan harta individu. Oleh kerana itu perlulahada kawalan terhadap tindakan pihak pentadbiran bagi mengelakkan salah guna kuasa di dalam melaksanakan tugas mereka sehingga boleh menjejaskan hak atau kebebasan seseorang. Locke pernah berkata dalam kurun ke-17:sha haikal 

“ Wherever law ends, tyranny begins.”

Di sinilah Undang-Undang Pentadbiran boleh memastikan agar sebarang keputusan dan tindakan yang diambil berlandaskan undang-undang. Kita juga boleh katakan di sini Undang-Undang Pentadbiran ialah undang-undang mengenai kawalan kuasa kerajaan seperti apa yang diperkatakan oleh Wade (Administrative Law, 1994):

“  A first approximation to a definition of  administrative law is to say that it is the law relating to the control of governmental power. This, at any rate, is the heart of the subject.”

Wade seterusnya berkata: “The primary purpose of administrative law, therefore, is to keep thepowers of government within their legal bounds, so as to protect the citizen against their abuse. The powerful engines of authority must be prevented from running amok….Abuse is therefore inevitable, and it is all the more necessary that the law should provide means to check it….Subject as it is to the vast empires of executive power that have been created, the public must be able to rely on the law to ensure that all this power may be used in a way conformable to its ideas of fair dealing and good administration.”

8.  Keperluan untuk mengimbangi hak-hak individu dan tuntutan pentadbiran Dalam konteks ini Undang-Undang Pentadbiran perlu memperseimbangkan antara tuntutan hak individu (private right) dan kebajikan orang awam (public good). Hal ini telah diperjelaskan lagi oleh Griffith and Street (Principle of Administrative Law, 1973):

“Administrative law poses that most important problem of our time: the relationship between public power and personal right. We are concerned, then, not merely with the powers and processes of the administration, but withthe controls of the administration, legal and political, without which that essential balance between individual liberty and public good is impossible.”

9.  Menentukan keperluan dan tindakan kerajaan adalah mengikut landasan undang-undang Dalam sistem pentadbiran sesebuah negara demokratik sekarang ini, cara kawalan dan pengurusan kuasa kerajaan merupakan satu masalah besar yang prlu diberi perhatian. Dalam hal ini UndangUndang Pentadbiran memainkan peranan penting bagi memastikan agar keperluan dan tindakan kerajaan tidak terkeluar dari landasan undang-undang. Undang-Undang Pentadbiran juga perlu mewujudkan mekanisma kawalan yang lengkap bagi memeriksasama ada wujud penyalahgunaan kuasa tanpa mengganggu kelancaran urusan kuasa mereka.

DEFINISI UNDANG-UNDANG PENTADBIRAN

Tidak ada satu definisi yang lengkap dan memuaskan yang dapat kita ambil bagi menggambarkan apakah itu Undang-Undang Pentadbiran. Kita hanya dapat mengetahuinya apabila mengkaji beberapa definisi yang diberikan oleh ahli ilmuan undang-undang sendiri. Menurut Davis, seorang ahli falsafah Amerika, Undang-Undang Pentadbiran ialah undang-undang berkaitan dengan kuasa dan peraturan agensi pentadbiran terutama undang-undang mengenai semakan semula kehakiman terhadap tindakan pentadbiran (judicial review of administrative action). Agensi pentadbiran kecuali badan perundangan dan badan kehakiman di kira sebagai pihak berkuasa kerajaan dan tindakan mereka boleh memberi kesan kepada orang awam melalui proses membuat peraturan atau penghakiman. Penjawat awam yang mempunyai peranan dalam Pentadbiran Awam atau yang sha haikal mengendalikan masalah yang tiada kaitan dengan penghakiman atau membuat undang-undang tidak termasuk dalam skop Undang-Undang Pentadbiran. Davis memberikan lebih penekanan kepada proses pentadbiran itu sendiri atau kuasa insidental seperti pengawasan, pendakwaan, penyiasatan, penasihatan dan perisytiharan. Kelemahan definisi Davis ialah, penekanan cuma diberikan kepada kuasa perundangan deligasi (delegated legislation) dan penghakiman (adjudication). Davis tidak menyentuh tentang kuasa budibicara yang dimiliki pihak pentadbiran. Beliau Cuma menekankan tentang kawalan kehakiman terhadap tindakan pentadbiran tanpa menyentuh kawalan-kawalan lain seperti kawalan oleh badan perundangan, kawalan melalui Tribunal serta rayuan oleh pihak pentadbiran. Di England, menurut Professor Dicey, Undang-Undang Pentadbiran ialah undang-undang mengenai sistem perundangan negara yang menentukan perkara berikut:

(i)  Status undang-undang dan tanggungjawab semua pegawai kerajaan;

(ii)  Menentukan hak dan tanggungan individu dalam berurusan dengan pegawai-pegawai awam; dan

(iii)  Memperuntukkan prosidur bagaimana hak dan tanggungan tersebut harus dilaksanakan.

Kelemahan definisi Dicey ialah beliau meletakkan Undang-Undang Pentadbiran dalam skop yang amat sempit dan terbatas. Beliau mengeluarkan banyak aspek yang patut ada pada jentera pentadbiran moden seperti perbadanan awam dari skop Undang-Undang Pentadbiran. Dicey cuma menekankan kepada permasalahan kawalan kehakiman terhadap penjawat awam tanpa mengambil kira mekanisma kawalan yang lain yang boleh digunaan untuk mengawal kuasa pentadbiran. Pendekatan moden British terhadap Undang-Undang Pentadbiran dijelaskan dalam definisi yang diberikan oleh Jennings. Beliau menyatakan bahawa Undang-Undang Pentadbiran adalah undangundang berkaitan pentadbiran yangakan menentukan organisasi, kuasa dan tanggungjawab pihak berkuasa pentadbiran. Tafsiran yang di buat oleh Jennings terlalu luas. Kritikan pada tafsiran beliau terbahagi kepada dua, iaitu

(i)                  Tafsiran yang luas itu tidak dapat membezakan antara Undang-Undang Pentadbiran dengan UndangUndang Perlembagaan kerana Undang-Undang Perlembagaan menyentuh mengenai organisasi pihak berkuasa pentadbiran; dan

(ii)                (ii)  Tafsiran beliau juga menyentuh Undang-Undang substantif apabila menentukan sama ada tindakan pentadbiran sah atau tidak.

Seterusnya menurut Wade & Philips, Undang-Undang Pentadbiran ialah cabang Undang-Undang Awam (public law) yang menyentuh tentang komposisi, kuasa, tanggungjawab, hak-hak dan tanggungan badan kerajaan yang terlibat dalam pentadbiran. Menurut Wade, Undang-Undang Pentadbiran adalahberkenaan dengan kuasa pihak berkuasa awam khususnya cara perlaksanaan kuasa tersebut. Definisi ini menekankan tentang kuasa sahaja. Objektif utamanya ialah melindungi rakyat dari salah guna kuasa oleh pihak pentadbiran. M.P. Jain (Administrative Law of Malaysia and Singapore, 1997) menggariskan empat perkara di dalam membincangkan skop atau kandungan undang-undang Pentadbiran. Undang-Undang Pentadbiran adalah undang-undang mengenai

(i)  Struktur, kuasa dan fungsi badan pentadbiran - Ia berkaitan dengan penyusunan dan kuasa badan pentadbiran. Maksud badan pentadbir di sini adalah termasuk semua jenis badan pentadbiran atau pihak berkuasa awam.

(ii)  Had kuasa badan pentadbiran. Had kuada tersebut sama ada secara nyata atau tersirat - Kuasa nyata diperuntukkan di dalam Statut atau mana-mana Akta yang berkaitan. Manakala kuasa tersirat pula datang dari hasil tafsiran mahkamah dalam membuat keputusan.

(iii)  Cara dan prosidur yang diikuti dalam melaksanakan kuasa dan fungsi badan pentadbiran - Prosedur pentadbiran yang adil adalah satu cara untuk mengurangkan berlakunya salah guna kuasa budibicara yang diberi kepada pihak pentadbir.

(iv)  Cara bagaimana kuasa tersebut dikawal termasuklah remedi kepada sesiapa yang merasakan haknya telah

dicerobohi - Selain dari kawalan kehakiman, kawalan lain juga diperaktikkanseperti kawalan dalaman sesebuah organisasi termasuklah pengolahan satu prosidur yang adil bagi mengurangkan salah guna kuasa oleh pentadbir.

Kawalan-kalawan lain adalah sha haikal seperti Ombudsman, Tribunal dan sebagainya. Berdasarkan kepada definisi-definisi yang telah kita pelajari, jelas di sini bahawa tidak ada satu definisi lengkap dan memuaskan untuk menerangkan apakah itu Undang-Undang Pentadbiran. Tetapi dengan mengetahui definisi-definisi tadi dapat memberikan gambaran atau skop tentang apakah yang dimaksudkan dengan Undang-Undang Pentadbiran. Secara ringkasnya dapat kita rumuskan bahawa Undang-Undang Pentadbiran adalah undang-undang yang menentukan organisasi,

kuasa serta tanggungjawab pihak berkuasa pentadbiran termasuklah perlaksanaan dan kawalan kuasa-kuasa kerajaan.

1.4  UNDANG-UNDANG PERLEMBAGAAN

Dalam membincangkan tentang Undang-Undang Pentadbiran, kita juga tidak dapat lari dari mengetahui beberapa aspek yang terkandung di dalam Undang-Undang Perlembagaan. Ini kerana Undang-Undang Perlembagaan merupakan antara sumber UndangUndang Pentadbiran; selain dari Undang-Undang Kes (Case Law), konvensyen seperti keputusan kabinet, arahan menteri, surat pekeliling, ucapan menteri dan terakhir pandangan dan pendapat penulis buku-buku teks bagi Undang-Undang Pentadbiran atau Undang-Undang Perlembagaan. Secara umumnya sumber UndangUndang Pentadbiran mengandungi semua undang-undang dan prinsip-prinsip yang mengurus dan menguasai hal-ehwal pentadbiran negara. Terdapat hubungan yang rapat antara Undang-Undang Perlembagaan dengan Undang-Undang Pentadbiran di negara kita kerana keduanya adalah sebahagian dari Undang-Undang Awam (Public Law)  dan berurusan dengan kuasa-kuasa dan fungsi-fungsi kerajaan. Keduanya juga bertujuan untuk membahagi dan mengawal kuasa di dalam negara. Perbezaan secara praktikal antara kedua-dua cabang Undang-Undang Awam tersebut adalah seperti berikut; Undang-Undang Perlembagaan berurusan khususnya keatas struktur, organisasi, kuasa dan fungsi tiga badan utama kerajaan iaitu perundangan, eksekutif dan kehakiman serta hubungkait antaranya. Manakala Undang-Undang Pentadbiran merujuk khususnya kepada operasi atau perlaksanaan pentadbiran secara individu iaitu perlaksanaan kuasa oleh pihak berkuasa pentadbiran. Beberapa prinsip Undang-Undang Pentadbiran boleh di dapati di dalam Undang-Undang Perlembagaan. Sebagai contoh Perkara 135(2) memperuntukkan bahawa tiada seseorang anggota mana-mana perkhidmatan boleh dibuang kerja atau diturunkan pangkat dengan

tidak diberi peluang yang menasabah untuk mendengar. Di sini prinsip keadilan asasi iaitu hak untuk di dengar adalah terpakai. Oleh kerana itu kita perlu juga mengetahui tentang Undang-Undang Perlembagaan untuk kita lebih menghargai dan memahami UndangUndang Pentadbiran memandangkan keduanya mempunyai perkaitan yang erat serta saling melengkapi antara satu sama lain. 1.4.1  Definisi Undang-Undang Perlembagaan Mengikut Kamus Undang-Undang Oxford, Perlembagaan bermaksud peraturan-peraturan dan amalan-amalan yang menentukan corak dan fungsi organ-organ kerajaan dalam sesebuah negara. Hakim Tun Suffian Hashim (Mengenal Perlembagaan Malaysia, 1997) memberi definisi Perlembagaan sebagai undang-undang tertinggi yang menjadi asas kepada sistem kerajaan dan sistem undang-undang. Tafsiran ini khusus kepada perlembagaan Persekutuan Malaysia sahaja kerana pada umumnya Perlembagaan tidak semestinya merupakan undang-undang yang tertinggi bagi negara-negara lain. Menurut Wade & Bradley (Constitutional and administrative Law, 1985) ada dua tafsiran kepada perlembagaan, iaitu

(i)  Pertama; satu dokumen yang mempunyai kesucian undang-undang yang menurunkan rangka dan fungsi utama bedan-badan kerajaan di dalam sesebuah negara dan mengisytiharkan prinsip-prinsip yang harus diikuti oleh badan-badan tersebut.

(ii)  Kedua; Keseluruhan sistem kerajaan sha haikal sesebuah negara, koleksi peraturan yang mewujud dan menyelaras atau

memerintah kerajaan.

Menurut Tun Salleh Abas pula (Prinsip Perlembagaan dan Pemerintahan di Malaysia, 1997). Perlembagaan adalah suatu suratan yang mengandungi semua undang-undang tertinggi yang dianggap mustahak bagi mewujudkan sesebuahnegara moden. Tafsiran ini lebih menjurus kepada Perlembagaan bertulis.

1.4.2  Undang-Undang Perlembagaan di Malaysia Malaysia mengamalkan sistem Perlembagaan bertulis. Ia merupkan satu dokumen bertulis yang formal dan dikenali sebagai Perlembagaan Persekutuan. Ia menurunkan struktur dan prinsipprinsip yang harus diikuti oleh badan-badan utama kerajaan iaitu badan eksekutif, badan perundangan dan badan kehakiman. Di dalam Bab 3 Bahagian 4, Perlembagaan Persekutuan menurunkan kuasa eksekutif kepada Yang di-Pertuan Agong tertakluk kepadamana-mana Undang-Undang Persekutuan dan kuasa itu dijalankan olehnya atau oleh Jemaah menteri atau mana-mana menteri, tetapi Parlimen dengan undang-undang boleh memberi tugas-tugas pemerintah kepada orang lain. Dalam Bab 4 Bahagian 4, Perlembagaan menurunkan kuasa perundangan Persekutuan kepada Parlimen yang mengandungi Yang di-Pertuan Agong dan dua majlisyang dinamakan Dewan Negara dan Dewan Rakyat. Dalam Bahagian 9, Perlembagaan Persekutuan menurunkan kuasa

kehakiman bagi Persekutuan kepada dua Mahkamah Tinggi, iaitu satu di Semenanjung Malaysia dan satu lagi di Sabah dan Sarawak serta mana-mana mahkamah bawahan sebagaimana yang diperuntukkan oleh Undang-Undang Persekutuan.

1.4.3  Sistem Kerajaan Malaysia

Malaysia mengamalkan Sistem Raja Berperlembagaan serta Demokrasi Berparlimen. Berdasarkan peruntukkan dalam Perkara 4 Perlembagaan Persekutuan, Malaysia mengamalkan Doktrin Ketertinggian Perlembagaan atau ‘Supremacy of The Constitution’dan bukan Ketertinggian Parlimen. Ini bermaksud Parlimen di Malaysia masih tertakluk kepada Perlembagaan dan hanya boleh membuat dan meminda undang-undang menurut bidang kuasa yang telah ditetapkan dalam Perlembagaan. Sekiranya undang-undang yang diluluskan oleh parlimen bertentangan dengan Perlembagaan, undang-undang itu dianggap sebagai tidak sah. Manakala berdasarkan Perkara 162, undang-undang yang sedia ada hendaklah terus berkuatkuasa pada dan selepas hari Merdeka dengan dibuat pengubahsuaian sehinggalah dimansuhkan atau dibatalkan oleh pihak yang berkuasa berbuat demikian.

Sepertimana yang diperuntukkan dalam Perkara 1(1) Perlembagaan Malaysia, Sistem Kerajaan Malaysia berbentuk Persekutuan di mana kuasa pemerintah dan perundangan dibahagikan antara Persekutuan dengan Dewan Undangan Negeri. Bahagian 6 Perlembagaan Persekutuan memperjelaskan kepada kita tentang perhubungan antara Persekutuan dengan Negeri-Negeri. Perkara 73 menetapkan had Undang-Undang Persekutuan dan Negeri di mana kuasa diberi oleh Perlembagaan kepada Parlimenuntuk membuat undang-undang bagi seluruh atau mana-mana bahagian Persekutuan dan juga undang-undang yang berkuatkuasa luar serta dalam Persekutuan. Manakala bagi Badan perundangan Negeri, ia boleh membuat undang-undang bagi seluruh atau manamana bahagian negeri itu. Parlimen boleh membuat undang-undang mengenai mana-mana perkara yang disebutkan dalam Senarai Persekutuan (Senarai Pertama) atau Senarai Bersama (Senarai Kedua) dan Badan Perundangan Negeri boleh membuat undang-undang seperti yang di sebut di dalam Senarai Negeri (Senarai Kedua) dan Senarai Bersama (Senarai Ketiga). Kesemua senarai tersebut dinyatakan dalam Jadual Kesembilan Perlembagaan Persekutuan. Perkara 75 pula memperuntukkan tentang kelebihan kuasa bagi Persekutuan, iaitu sekiranya terdapat sha haikal pertentangan antara UndangUndang Persekutuan dan Undang-Undang Negeri, maka UndangUndang Persekutuan yang akan terpakai dan berkuatkuasa. Dalam kes George Town City Council VGovernment of State of Penang (1967) 1MLJ169, mahkamah memutuskan bahawa undangundang yang dibuat oleh Dewan Undangan Negeri yang bertentangan dengan Undang-Undang Persekutuan adalah tidak sah setakat mana ia bertentangan. Seterusnya Perkara 128 memberi kuasa hanya kepada Mahkamah Persekutuan untuk menentukan bidangkuasa parlimen dan Badan perundangan Negeri dalam membuat undang-undang agar tidak terbatal dan juga tentang pertikaian mengenai apa-apa soal lain antara Negeri-negeri atau di antara Persekutuan dengan mana-mana negeri. Walaupun sistem kerajaan kita memperuntukkan tentang ketertinggian Perlembagaan seperti dalam perkara 4(1), akan tetapi dalam keadaan tertentu Parlimendiberi kuasa untuk membuat undang-undang walaupun ianya bertentangan dengan Perlembagaan. Sebagai contoh apabila darurat diisytiharkan oleh YDPA di bawah Perkara 150 Perlembagaan Malaysia. Dalam hal ini kuasa yang luas diperuntukkan bagi membolehkan YDPA mangisytiharkan Darurat sekiranya beliau berpuashati bahawa keselamatan dan kehidupan

ekonomi serta ketenteraman awamtergugat. Baginda juga boleh membuat undang-undang walaupun undang-undang tersebut bertentangan dengan Perlembagaan.

CIRI-CIRI PERLEMBAGAAN DI BRITAIN

Kita akan pelajari secara ringkas tentang prinsip perlembagaan yang terpakai di Britain. Adakah ianya sama dengan sistem yang menjadi amalan di negara kita. Britain mangamalkan sistem Perlembagaan tidak bertulis. Salah satu daripadaciri-ciri Perlembagaannya ialah ketertinggian Parlimen, berbeza dengan di Malaysia. Prinsip ini mempunyai dua makna iaitu pertama; Ketertinggan kuasa membuat undang-undang oleh Parlimen (Parliamentary Supremacy) dan yang kedua; tanggungjawab pihak eksekutif kepada Parlimen (Responsibility Of Executive to Parliament). Maksud Ketertinggian kuasa Parlimen membuat undang-undang ialah, hanya Parlimen sahaja  yang mempunyai kuasa membuat undang-undang dan bukan badan-badan yang lain. Tidak wujud satu sekatan ke atas kuasa Parlimen sebagai badan perundangan untuk membuat sebarang undang-undang dengan tiada hadnya. Mahkamah sendiri tidak mempunyai kuasa untuk mempersoalkan undangundang yang dibuat oleh Parlimen. Parlimen mempunyai kuasa untuk mewakilkan kuasa perundangan kepada mana-mana badan tertentu. Ia Cuma tidak boleh membuat undang-undang yang akan menghadkan kuasa Parlimen yang akan datang.

Maksud tanggungjawab eksekutif kepada Parlimen ialah, semua ahli kabinet adalah bertanggungjawab bersama kepada Parlimen terhadap segala polisi atau dasar yang dibuatnya. Lord Salisbury Pada tahun 1878 menyatakan: “….apa yang diluluskan olesha haikal h Kabinet, setiap ahlinya yang tidak meletak jawatan adalah bertanggungjawab secara

mutlak dan tidak mempunyai hak kemudiannya untuk mengatakan bahawa dia bersetuju terhadap kompromi pada satu kes, sementara di dalam kes lain dia telah dipujuk oleh rakannya…..” Ini bermaksud setiap ahli seharusnya mempertahankan setiap keputusan yang telah dicapai setelah keputusan tersebut dipersetujui dalam mesyuarat kabinet. Ini adalah prinsip utama Jemaah Menteri kepada Parlimen. Pengertian tanggung jawab bersama di Britain bermaksud:

(i)  Perdana Menteri dan menteri-menteri adalah bertanggung jawab bersama kepada Parlimen, terutama kepada House of Commons terhadap urusan pentadbiran negara.

(ii)  Jika Perdana Menteri meninggal dunia atau meletak jawatan dan parti yang sama masih berkuasa, semua menteri adalah tertakluk kepada Perdana Menteri baru.

(iii)  Walaupun menteri-menteri adalah bertanggungjawab secara individu kepada parlimen atau urusan jabatan

atau kementerian masing-masing, konsep tanggungjawab bersama  akan digunakan untuk membela menteri yang lemah atau tidak popular.

(iv)  Setiap menteri adalah bertanggungjawab sha haikal

terhadap segala keputusan yang dibuat oleh Kerajaan. Jika beliau tidak bersetuju, beliau tidak boleh menunjukkan bangkangan atau kritikan di khalayak ramai walaupun beliau boleh meminta bantahannya direkodkan dalam minit mesyuarat Kabinet. Pengertian tanggung jawab bersama di Britain telah diterima pakai di negara kita. Perlembagaan persekutuan sendiri telah memperuntukkan dengan jelas di dalam Perkara 43(3) tentang konsep tanggungjawab bersama ataukolektif iaitu: “Jemaah Menteri adalah bersesama bertanggungjawab kepada Parlimen”.

1.6  KESIMPULAN

Sebagai kesimpulan, dapat kita katakan bahawa Undang-Undang Pentadbiran akan terus berkembang dari masa kesemasa berdasarkan keperluan negara pada waktu tersebut. Walaupun tidak ada satu definisi yang khusus berkenaan apakah itu Undang-Undang Pentadbiran tetapi dengan merujuk kepada definisi-definisi yang diberikan oleh ahli undang-undang dapat dijadikan garis panduan tentang skop Undang-Undang Pentadbiran itu sendiri. Kepentingan untuk mengetahui Undang-Undang Perlembagaan juga tidak di nafikan kerana terdapat pertalian yang rapat antara kedua undangundang tersebut kerana ianya saling lengkap melengkapi antara satu sama lain.

BIBLIOGRAFI

• 1.       Ahmad Atory Hussain. (1996). Sistem pemerintahan dan pentadbiran Barat: Satu tinjauan. Kuala Lumpur: Dewan Bahasa dan Pustaka.
• 2.       Ahmad Ibrahim, & Ahilemah Joned. (1994). Sistem undang-undang di Malaysia. Kuala Lumpur: Dewan Bahasa dan Pustaka.
• 3.       Ahmad, W.A., & Hingun. M. (1995). An introduction to adminstrative law. Singapore: FT Law & Tax.
• 4.       Garner, J.F, & Jones, B.L. (1985). Garner’s administrative law.London: Butterworth.
• 5.       Wade, H.W.R. (1988). Administrative law(6th ed.). England: Oxford University Press.
• 6.       S.A, de Smith. (1980). Judicial review of administrative action (4th ed.). London: Stevens & Sons ltd.
• 7.       Suffian Hashim (Tun). (1997). Mengenal Perlembagaan Malaysia. Kuala Lumpur: Dewan Bahasa dan Pustaka.